Friday, November 25, 2011

სულის კონფიგურაცია



   ადამიანები ამბობენ, რომ  რთული, მძიმე, უცნაური, თავისებური და ამავდროულად ძალიან მხიარული, გულუბრყვილო და კეთილი მდედრი ვარ. ენერგიული, დამოუკიდებელი, საზრიანი, მიზანსწრაფული, ძლიერი, იმპულსური, თავნება, ახირებული,ცვალებადი, უხეში, მერყევი, თვითდაჯერებული, ეგოცენტრული ვარ. ყველა საშუალებით ვცდილობ პირველი ვიყო. ვერ ვიტან მარტოობას. ძალზე განვითარებული მაქვს სამართლიანობის გრძნობა, ვგიჟდები როცა ადამიანს ფსიქოლოგიურ დახმარებას ვუწევ და პრობლემების მოგვარებაში ხელს ვუწყობ. ალბათ აპათიის ძლიერი უნარი იწვევს ჩემში ალტრუიზმის განვითარებას. მსიამოვნებს ფსიქოლოგიური რჩევა-დარიგებების მიცემა, ამიტომაც ზედმეტსახელად ქალბატონი ფროიდა შემარქვეს.


   ჩემი ალტერ ეგო ჩემსავით უნდა აზროვნებდეს. ქიმიური მუსიკა, ფილმები, არანორმალური მოვლენები და მისტიკა, მღელვარე ამინდი, ჩემი ლექსები, წიგნების კითხვა, სხვების დახმარება, წვიმაში ხეტიალი და ძალიან ბევრი ექსცენტრიულობა უნდა უყვარდეს. ჩემს მიერ შექმნილი The List Of Extreme Possibilities -ის განხორციელებისას ერთად უნდა ვიყოთ. ერთად შემოვივლით მსოფლიოს, ერთად გავუმკლავდებით პრობლემებს, ტკივილს. ერთი სიტყვით, თუ უცნაური, ახირებული და საინტერესო თავგადასავალი გიყვარს, აუცილებლად შემიგრძნობ. ჩვენ ერთად ვიმოგზაურებთ დროში!

   მაღალი მიზიდულობა მაქვს სულიერი ჰარმონიისკენ, ლიტერატურის, ფოტოგრაფიის, ხელოვნებისა და მუსიკისკენ. ფილმებიდან ლამაზი და უცნაური სცენების რანჟირება მიყვარს. ბავშვობიდან მიყვარდა ფრაზებისა თუ ციტატების დაზეპირება. ჩემს რაციოს უკვე ბევრი სიბრძნე აქვს შესისხლხორცებული. ასევე, უნდა ვაღიარო, უცხო სიტყვათა ლექსიკონის ნახევარი თითქმის ზეპირად ვიცი, ეს უბრალოდ ჰობია.

  მიყვარს ქცევის ნორმების დაცვა, კარგად აღზრდილობა და თავაზიანობა, სინაზე და სითბო. უნარი მაქვს მოვერგო რასაც მინდა და ვისაც მინდა. გავურბივარ ჭორებს, მონაგონებს, სკანდალებს, კონფრონტაციებს. გონების და ხელების სიმარჯვით გამოვირჩევი. ცვლილებები და გარდაქმნები, გარდატეხები და გადანაცვლებები ცხოვრებაში სხვა ადამიანების სურვილის გამო ბევრჯერ მქონია. ხშირად პოეტური გზით მივდივარ. არ ვითვალისწინებ დეტალებს და განცდებზე ვარ ორიენტირებული. კარგი მსმენელი,  მოსაუბრე და საკმაოდ ტაქტიანი ადამიანი ვარ, ყოველთვის ვცდილობ არ ვაწყენინო სხვას. შესაძლოა მატყუარაც ვიყო, მაგრამ ამას სიბოროტით როდი ვაკეთებ, მარტივად მსურს სხვებმა თავი კომფორტულად იგრძნონ. ცუდად ვიღებ ცივ დამოკიდებულებას ადამიანებისგან. გადაწყვეტილების მიღებისას უნდა დავეყრდნო ინტუიციას და არა ლოგიკას ან ფაქტებს.
 
  არაორგანიზებულიც ვარ, ხშირად გაურკვევლობაში ვვარდები. ჩემი გეგმები შესაძლებელია უტოპიად მოგეჩვენოთ. მალე მწყინდება ყველაფერი. გაბრაზებისას იარაღად სიტყვებს ვიყენებ და ვცდილობ სხვებზე ინტელექტუალი გამოვჩნდე. დებატები ჩემი საქმეა. ვცდილობ ვიყო ნაკითხი და ინფორმაციის მოძიებით დავამარცხო „მტერი“.  ცოტათი დაბნეული და დეზორიენტირებული ვარ. მუდამ მჭირდება ტემპის ახალი ცვლილებები, რათა ახალ ენერგეტიკულ დონეზე გადავიდე. როდესაც საკეთებელი არაფერია თავს ამოწურულად ვგრძნობ, მაგრამ თუ არის დიდი რაოდენობით საინტერესო რაღაცეები ელექტროგენერატორად ვიქცევი.

   გაბრაზებისას სიტყვებს ”იარაღად” ვიყენებ, ენამწარე და სარკასტული ვხდები. ფაქტობივად, დებატები ჩემი სპეციალობაა. სადაც გამარჯვებას გონებამახვილური არგუმენტებით ვაღწევ. საკმაოდ მოუსვენარი ვარ და საერთოდ ჩემი ნევროზულობა და მოუსვენრობა არის საფუძველი ჩემი ფიზიკური აღმა და დაღმასვლის. ხშირად ვეჭიდები ერთდროულად რამდენიმე პროექტს, თუმცა ხანგრძლივი დაინტერესება რაიმეთი ჩემი სფერო არაა. კარგი იქნება თუ ენერგიის გაფანტვას კი არა კონცენტრირებას ვისწავლი. მძულს, მეზიზღება რუტინა. წლებით ადრე შემიძლია საკითხების დანახვა და მითითება, თუ რომელი გზაა მართებული. ექსცენტრიულს, მიყვარს ცვლილებები სამუშაოსა და გარემოცვაში. ხშირად იმპულსურიც ვარ, შეიძლება ვიმოქმედო მანამდე,სანამ დავფიქრდები. მიდრეკილი ვარ რადიკალიზმისაკენ. კარგად შემიძლია ამბიციების, თავისუფლებისა და ინტელექტუალური შესაძლებლობების ბალანსირება.

   არ მეშინია პრობლემების. ადამიანების განსხვავებულობის მიმართ ტოლერანტული ვარ, არ მაქვს პრობლემა ისე მოვექცე მათ, როგორც თანასწორთ. კარგად ვართმევ თავს, ისეთ საქმეებს, სადაც პუბლიკის მხრიდან ნდობაა საჭირო. ჩემი გონება ლოგიკური, ნათელი და ძლიერია.
 
  საკმაოდ მკაცრი და მდგრადი ვარ. ასე ვთქვათ ქვეცნობიერად, შიგნით. თუმცა იმდენად ღრმად, რომ ხანდახან ვერც ვამჩნევ. ინტუიცია საკმაოდ განვითარებული მაქვს.. ქარიზმატული ვარ. ასევე ინტუიციასთან ერთად შეიძლება წინასწარმეტყველური სიზმრები ვნახო და არამარტო სიზმრები. მე იმ პერიოდში დავიბადე, როდესაც იბადებოდნენ ადამიანები ემოციური სირთულითა და სიღრმით. ჩემი ცხოვრება იდუმალებითაა სავსე.
 
  ზამთარში დეპრესია მეწყება. არ მიყვარს სიცივე და თოვლი. ვცდილობ სულ სახლში ვიყო თბილად და კომფორტულად. არც ფრიგიდული ადამიანები მიყვარს. მიმაჩნია, რომ თუ გიყვარს ადამიანი, მისდამი სითბოს გამოხატვაც უნდა შეგეძლოს. ალბათ ეს ერთგვარი კომპლექსია ან სხვა რამ, რასაც ვერ ვხსნი. მრავალსახოვნად მაღიზიანებს თავხედი, ნაგლი და “მე მზე ვარ” ადამიანები, რომლებიც თავიანთი უზრდელური სითამამით მეტენებიან და ცდილობენ მარტივად მიიღონ ის, რაც სურთ. მათთვის ჩემი სივრცე დახურულია!
 
   ვგიჟდები ერთგულ, კეთილ და უბოროტო ადამიანებზე, რომლებსაც თვალებში ერტყობათ ბავშვური გულუბრყვილობა. ვაფასებ მათ და პატივს ვცემ. მიყვარს სითბო, სხვების დახმარება, მაქსიმალურად დავეხმარები მათ ვისაც დახმარება სჭირდება, მაგრამ მთავარია ჩემი გარჯა დაინახოს ადამიანმა. ჩემთვის მადლობის თქმაც კი საკმარისია, რომ თავი კმაყოფილად ვიგრძნო.
 
   სამწუხაროდ ძალიან ფიცხი ვარ, გაბრაზებისას ისეთ სიგიჟეს ჩავიდენ ხოლმე, რომ მერე ვნანობ. არ შემიძლია მოთმენა და საათობით ლოდინი, ყველაფერი მოცემულ მომენტში უნდა დამთავრდეს, იმის მიუხედავათ, იქნება შედეგი დადებითი თუ არა. მთავარია ის რაღაც დამთავრდეს. მაქსიმალისტი ვარ, ყველაფერს გავაკეთებ ჩემი მიზნისთვის, რომ შემეძლოს ალბათ მთასაც გადავდგამდი.
 
   მიყვარს მოძრაობა, ადამიანებთან კომუნიკაცია. ვერ ვეგუები დუნე ცხოვრებას. მაინტერესებს ბევრი რამ. განსაკუთრებით მედიცინა. ნებისმიერ დაავადებას ვუკირკიტებ, ვსწავლობ და გადავდივარ მედიკამენტებზეც. მათ ანოტაციას ერთი ამოსუნთქვით ვკითხულობ. შესაძლოა იფიქროთ, რომ მოწოდებით ექიმი უნდა გამოვსულიყავი, მაგრამ ეს მხოლოდ ჰობია. საოცრად იპოქონდრიული ვარ. სხვის ტკივილს ლამის მეც უმიზეზოდ ვგრძნობ. სამაგიეროდ ჩემი ცოდნა მედიცინაში, ბევრ კითხვაზე პასუხს მაძლევს.
 
  24 საათიდან მინიმუმ 12 საათი ვოცნებობ. კარგი რამეა ოცნება, ადვილად მოსახელთებელია. ერთფეროვნება მძაგს. ყველაფერი ახალი, უცნაური და საინტერესო მიზიდავს. კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ასპექტია მუსიკა, რომლიც გარეშეც ვერ ვარსებობ. ჩემი სულის მუსიკას ქმნის Sigur ros -ი.

Monday, November 21, 2011

ამოკი



  დავბრუნდი!  დიდი ხანი წერას გავურბოდი. ამ ბოლო დროს,  იმდენად ბევრი რამ მიტრიალებს თავში, რომ არ ვიცი თავი როგორ მოვუყარო. ნეგატიური ემოციებით  დავიტვირთე. ბევრი იმედგაცრუება ვიგემე. ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს, ჩემს ირგვლივ ადამიანები გადაგვადნენ, ზოგიც გადაგვარების გზაზეა. მათი ფიქრები, მსჯელობა საოცრად დამახინჯებულია. მათი სახეებშიც კი   ბოროტებასა  და ცინიზმს ამოიკითხავთ. გამუდმებით მიტრიალებს თავში, რა დაემართათ? რატომ იღრინებიან დამშეული ძაღლებივით?

   ყოველთვის ვაკვირდები ჩემს თავს გარედან. ჩემს საქციელებს  ლაბორატორიული სიზუსტით ვაანალიზებ. ბოლო პერიოდში ჩემი მონდომების, მოტივაციის, ენთუზიაზმის წილ მხოლოდ ფიასკო მივიღე. რაც მეტად ვცდილობ წარმატებას მივაღწიო, მით ნაკლებად მიმართლებს. ჩემს უკვე მბჟუტავ მოტივაციას მეტი აღარ ძალუძს. დავიღალე. მგონი მოტივაცია კვდება. არც ვუშველი!

  საძულველი დეკემბერი მიახლოვდება. ამ თვეში ჩემი მელანქოლია აბობოქრებულ ტალღასავით აიზიდება ხოლმე და საოცარ განცდებს მიტოვებს. ასეთ დროს სულ მინდა კონტაქტი გავწყვიტო გარესამყაროსთან და დავრჩე ჩემს თავთან მარტო, ზოგჯერ ესეც მაგიჟებს მაგრამ უკეთეს ალტერნატივას ვერ ვხედავ.  უნდა გამოვიზამთრო. აჰა, უძილობაც მესტუმრა, როგორი მომაბეზრებელი სტუმარია. ნერვებს მიშლის, მაგრამ მე ისეთი  უნებისყოფო და ამყოლი მასპინძელი ვარ , უარს ვერ ვეუბნები და დიდხანს ვტოვებ ჩემთან. ისიც არ ცდილობს წავიდეს… 3 საათი ძილი, 19 საათი ფიქრი, დანარჩენი 2 საათი როგორ გადის ვერ ვგრძნობ. როგორ მახარებს  ღამღამობით გარედან შემოსული ლამპიონის მბჟუტავი შუქი, თითქოს იმედს მისახავს, რომ მალე გათენდება. უკუნეთში ალბათ ჰალუცინაციებით გამოწვეული უჰაერობა მომიღებდა ბოლოს. ასეთ დროს მუსიკა ჩემი მეგზურია, რა იქნებოდა რომ არა მუსიკა? არც მინდა წარმოვიდგინო, როგორც თევზს წყალი, ისე მე მუსიკა. საოცარი განცდაა მუსიკალურ ექსტაზში ყოფნა, სულ სხვა განზომილებაა, არაამქვეყნიური.

  ვგრძნობ გარემოსადმი პროტესტი მიმწვავდება. დისფორიები მერევა. დღეების როტაცია, ფიქრების როტაცია, ადამიანების როტაცია, როტაცია, როტაცია… ალბათ მალე თოვლი მოვა. ხომ შეიძლებოდა ზამთარი უთოვლოდ გაგვეტარებინა,  მძულს იმიტომ რომ ქინოფობი ვარ.  ქინოფობია ანუ თოვლის სიძულვილი.

ხომ შეიძლებოდა ქონოფობი არ ვყოფილიყავი?
ხომ შეიძლებოდა თბილ ქვეყნებში ერთი პატარა სახლი მქონოდა?
ხომ შეიძლებოდა უფრო ძლიერი, ამტანი, უემოციო და უდარდელი ვყოფილიყავი?
ხომ შეიძლებოდა იპოქონდრიული არ ვყოფილიყავი?
ხომ შეიძლებოდა ადამიანები უფრო კარგები, გულისხმიერები ყოფილიყვნენ?

Friday, May 27, 2011

ფატა-მორგანა

 ადამიანობის ციტადელი უდრის ჰედონიზმს, აი გასაღები ამ საუკუნის ღირებულებისა.  ფიქრები ისევ დელირიუმის დიფუზიურ სამყაროში, შინაგანი აბულიის მდგომარეობაში დახეტიალობსსულ მგონია ცაიტნოტში ვარ გაჭედილი.

  დედამიწაზე ბევრი რამ მაინტერესებს და მრავალფეროვან ინტერესთა დიაპაზონი ელვისებურად იზრდება. სამყაროს კუნჭულებში წვდომის სურვილი საოცრად გამიმძაფრდა.

 ეს ცხოვრება ტრანსით, ტონუსური დღეებით, ტოტალური სიყვარულის ბაქტერიებით არის გაჟღენთილი. ჩემში მიძინებული  სულიერი ფლეგმა ისევ იღვიძებსსად ვეძებო ტრამპლინი და საერთოდ სად გადის ცხოვრების სუბსტანციის ვექტორი?

 ჩემს ჰორიზონტზე ისევ ჩნდება სპორადული ფიქრები, სკეპტიკური აზრები, არაადეკვატური ქცევის კონტურები. ისევ უცნაური კითხვები დასტრიალებენ ჩემს გონებასრა იწვევს გულთა სინკრეტიზმს? ადამიანთა იდილიურ ორთობიოზსუძილობის უნაზეს ყვითელ ცხენებს

  აპოკალიფსური სევდა მომაწვადისკრეციულად ვუდგები მოვლენებს, ადამიანებს.
ჩემს პლანეტარულ სისტემაში ვარსკვლავებიც კი აბნეულნი დახეტიალობენარაფერი გამოვა თუკი დეპრესიას საქსოვი ჩხირებით შეებძოლები.

  მოვლენათა პერიპეტია მაბნევს.

 როგორ მაღიზიანებს ჩემი მტაცებლური ეგოიზმი, რომელიც მწყობრ და შეზღუდულ ესთეტიკას აფორიაქებს.

ალბათ ცხოვრებაში რელევანტურია არეული გრძნობის პაციფიკაციაარ უნდა მიმართო რემინისცენციასშლეგურ მსჯელობას მძაფრი კონვულსიური მოძრაობა, აღტაცებული თვითჭვრეტა,აბსტრაქტული აზრები, მატირანიზირებელი ძალა და არაკოჰერენტულობა მოჰყვება.

და ისევ მეორე "მეს" ამოძახილი - შეეშვი ფიქრს!!!

Sunday, July 11, 2010

ბოდვათა აპოგეა




  არ ვიტყოდი უარს ეს ზაფხული ესკიმოსებთან გამეტარებინა. ვგრძნობ რაღაც დოპინგის მსგავსი მჭირდება, რომელიც ჩემს მიძინებულ ენერგიას გამოაფხიზლებს. შესაძლოა ეს ენდორფინია, რომელიც ჩემი გაზაფხულის შემოდგომას წინ აღუდგება, მხოლოდ ამინდი არ არის პანაცეა.

  ეს დაუსრულებელი ინსომნია ნელ-ნელა ჩემს ვითომ მყარ ფსიქიკას  ძირს უთხრის.  რა საზიზღარი ფენომენია ადამიანი! რატომ ვეგუები ყველაფერს? ეს მორჩილი შემგუებლობა მრავალსახოვნად მაღიზიანებს, ყველაზე უარესი ის ფაქტია, რომ ვერ ვახერხებ სურვილისამებრ ვიმოქმედო. მინდა მშვიდად მეძინოს და ხუთიათასჯერ არ გამომეღვიძოს. არ გეგონოთ ეს გამგუდავი სიცხის ბრალია. როგორც ზემოთ ავღნიშნე. ჩემს ფსევდო-მდგრად ფსიქიკას მიუძღვის წვლილი ამ არასასიამოვნო პროცესში...

  არ დაადგა ფეხი ჩემს შეშლილ  ტერიტორიას. ნუ ეძებ ფათერაკებს, უბრალოდ საწყის პოზიციას დაუბრუნდი. შენ გეხება ეს, ვინც კითხულობს ამ სიცხით გათანგულ ნაბოდვარს. მე შეშლილ სივრცეში შეშლილი დავაბოტებ მთვარეულივით, მძინავს ლიტოტით ნაქსოვ ბადეში, რა თქმა უნდა ძილი აქაც უტრირებულია...ზოგჯერ ისეთი განცდა მეუფლება თითქოს გაუცხოება და გარიყულობა ვშობე და შედეგად ბევრი რამ დავკარგე.

 ამ ბოლო დროს ფანტაზიამ მიმატოვა, მუზებიც გადაეჩვივნენ დაწიოკებას.

Tuesday, July 6, 2010

აპათია

 რამდენი ხანია ნავთსაყუდელს ვეძებ ამ უაზრო მზისქვეშეთში.. ვინ იცის რამდენჯერ მოვხვდი გაუცხოების ქსელში და ვგრძნობ ჯერაც ვერ გმოვსულვარ ახლართულ-ჩახლართული კვანძიდან.. გამოვიძერწე ნონ-პლუს ულტრა წინააღმდეგობრივი პიროვნება და აღარ ვფიქრობ ეს ჩენთვის საზიანოა თუ არა.. 

 რამდენი დენატუირებული ადამიანი გვახვევია ირგვლივ, მიმოვიხედოთ, რამდენი საინტერესო და პარადოქსული კაზუსები რეალიზდება დროის ნებისმიერ მონაკვეთში. ეს ჩემი პათეტიკა კიდევ აუტანელია.

 სრული კარტ-ბლანში საკუთარ თავს სამოქმედოთ. რა თქმა უნდა არსებული ცხოვრებისეული სტატუს-კვოს შეცვლა თუ გსურს, თუ არადა ეკამათე შენს მეორე მეს და არ გამოხვიდე აბსტრაქტულს გარეთ. ვიცი, დავიბადე ტაბულა რაზა. რა ხდება დღეს?  სანამდე შევივსე?? პროგრესირებს რაციო თუ რეგრესირებს? 

 ჰაერი თითქოს ამორალობის მიკრობებით გაჯერდა და სუნთქვას მიბრკოლებს..დამეღალა გონება აღარც ვფიქრობ დასმულ შეკითხვებზე.. ნეტავ თუ არსებობს ადამიანი რომელსაც არანაირი კითხვა არ უჩნდება? როგორ აღიქვამენ ეგეთები მოვლენებს? 

   ჩემი მედიტაციის ბოლოს, მართალია ეს დამახინჯებული მედიტაციაა მაგრამ სინდისი მქენჯნის, მე ვგრძნობ სულიერ დისკომფორტს მაშინ  როცა მსოფლიოში უამრავი სიკვდილის პირას მყოფი ადამიანია, ვიღაცას ამ წუთას უსაზღვროდ უჭირს,    სადღაც ქვემეხები უშენენ მოსახლეობას, იღუპებიან ბავშვები. ვიღაცას თავშესაფარი არ აქვს და ხელგამოწვდილი ითხოვს დახმარებას. და ამ ყოველივეს შემდგომ მაქვს უფლება მქონდეს პრეტენზია რომ ეს სამყარო არ მაკმაყოფილებს???

Sunday, July 4, 2010

"მეს" დეზინტეგრაცია

  ჰაბიტუსი? - გულუბრყვილო ფიზიონომია მაქვს. ინდივიდუალისტური ხასიათით გამოკვეთილი. დინჯი, სერიოზული, გულჩათხრობილი ვარ, ზოგჯერ ბავშვური.  და მაინც, ჩვენ ყველანი სიკვდილამდე ბავშვები ვრჩებით, უბრალოდ გარეგნობა იცვლება, გული კი ბავშვივით გვიცემს.  სულიერად არ ვბერდებით! სხვა დანარჩენი ბერდება, გარემო იცვლება. 

 საზოგადოებრივი ზიზღის სადგისები სულიერ სიცივეს, ცივ ცნობისმოყვარეობას, მომაკვდინებელ მოწყენილობას,გიჟურ მგრძნობიარობას,ავადმყოფურ თავმოყვარეობას და მშრალ სევდას ბადებს. დრო გადის, რა უნდა ვიღონოთ სიგიჟის ზღვარს რომ არ მივუახლოვდეთ?

 ენთუზიაზმის შეტევები ეგზალტირებულს მხდის. მწარე ოცნება და ვულგარული ფრაზები დაჰფოფინებენ რაციოს ხვეულებს. ჩემი ფენომენის ზღვაში მცურავი “მე” ცხოვრების ტკბილი საზიზღრობით, ბანჯგვლინი სიმართლითა და პრაქტიკული უსუსურობით არის გაჯერებული. სადღაც სურვილის კონვულსიებში  ფსევდოპათოსი და გულისამრევი სენტიმენტლობა ფეთქავს. 

  ფსიქოლოგიური დისტანციით, ყინულოვანი თვალებით, სულიერი კავშირისა და ერთგულების ქიმერებით წარმოსახული ფიქრები კი სულს ღაფავენ.ჩემი ქოლერიკული ქარიზმა შინაგანი პროსტრაციით დაიღლა. არსებული კლიშეები, ეფემერული სიცოცხლის განდა, ფიქრთა კომუტაცია, ტურბულენტური სული ტრივიალური ცხოვრების ბაზისად გვევლინება. 

  მაღიზიანებს ადამიანთა ოდიოზური საქციელი, თითქოს ეს რეპელენტური მანერები  ნუგატორული ნიუანსებია, თუმცა ხშირ შემთხვევაში  ურთიერთობაში ობსტრუქციებს, სიძულვილის გენერაციას, ურგენტულ ტონს, ლაბილურ-ისტერიულ ხასიათს, გრძნობათა პაროქსიზმს, სულიერ დეზორგანიზაციას, სტაზურ მდგომარეობას ბადებს,  ასევე ახშობს ჰუმანიზმს. არადა ჰუმანიზმი ადამიანურობის მამოძრავებელი საყრდენია, მთავარი კრიტერიუმი პიროვნების შეფასების დროს.

Saturday, July 3, 2010

ამოძახილი

  ჩემს ყოველდღიურობაში მაისის თქეშით გამოწვეული უეცარი პერიპეტია წარმოიშვა. წვიმის წვეთებით შესრულებულმა კაკოფონიამ მიყუჩებული სულიერი განცდები გაახალისა,  მეღიმებოდა და ამავდროულად ბედნიერებისგან მეტირებოდა კიდეც.

 ინერციულ მდგომარეობაში მყოფი,  ჩქარი ნაბიჯებით მოსიარულე ხალხს შევყურებდი, ყველა ზეცის გამჭირვალე ცრემლებს გაურბოდა, ქოლგააფარებულნი ცდილობდნენ ცის ტკივილებს გაქცეოდნენ.  არადა, როგორ მინდოდა  გარეთ გავსულიყავი და დაღამებამდე წვიმაში მებოდიალა.

  ბიბლიოთეკაში ჩემს საყვარელ ადგილას, ფანჯარასთან ვიჯექი.  ხან წიგნს ჩავხედავდი, ხანაც მოსიარულე ადამიანებს შევყურებდი. დავფიქრდი და მივხვდი, რომ ჩემი ცხოვრება ერთსა და იმავე შოსეზე მიემართებოდა, ალბათ მყარად გასიგრძეგანებული სლოგანი აძლევდა სტიმულს - არა დევიაცია! 

   ჩვენ, ადამიანები, ცხოვრების უცნაურ, საინტერესო, შეგრძნებებით სავსე თუ დაცლილ სპექტაკლს ვთამაშობთ. ზოგი ჭკვიანურად და ზოგიც უნაპიროდ სულელურად ირგებს  სხვადასხვა როლებს. თუმცა პარადოქსია მაგრამ ორივე კატეგორია კარგად ეგუება უზარმაზარ სცენას. არა, უნდა ვაღიარო, მიყვარს პარადოქსები.

  ბუნება საოცრად არეული იყო.. არაპროგნოზირებადი ამინდი მაიძულებდა მეფიქრა, ვიყავი  თუ არა სრულ ჭკუაზე? ეს ყველაფერი მირაჟი იყო თუ ფატა-მორგანა? თვალები მაგრად დავხუჭე,  მეგონა თაკარა მზე იყო და ნაცვლად ამისა, ჩემდა სულის სასიამოვნოდ, კოკისპირულად გაწვიმდა. ღმერთო, სად არის ადეკვატური ემოცია,  ვეძებ და ისევ ამერია ყველაფერი. ისევ მზე ამოვიდა. მარტი მაინც ყოფილიყო ლოგიკას მივაწერდი.

  სიძველის აურის მქონე ბიბლიოთეკაში ჩამობნელდა.  არ ვიცი რატომ, მაგრამ  წინ ძალიან უინტერესო წიგნი მქონდა გადაშლილი. სწორედ სეი-სიონაგოის ბიძგით ავიღე ჩანაწერებისთვის განკუთვნილი ბლოკნოტი, რომელსაც  საგულდაგულოდ ვინახავ დღემდე. თვალის შევლების უფლებაც კი არავისთვის მიმიცია. ალბათ კაცი იფიქრებდა, რა საიდუმლოს ატარებს ეს უცნაურთაგანიო. არადა, ჩემი ჩანაწერების წაკითხვა პირდაპირ ნიშნავს ჩემში შემოსვლას, დათვალიერებასა და გაშიფვრას.ჩემს სივრცეში ერთადერთი ბაქტერია მოძრაობს და ეს მე ვარ. 

  ამ ბოლო დროს სემინალურ მუშაობას გადავეჩვიე და სინდისი მაწუხებს, თუმცა არც ისე მძაფრად, რომ საწყის პოზიციას დავუბრუნდე.

წვიმამ კვლავ გადაიღო და დანისლულმა ჩემმა ფიქრებმა პაუზა აიღო, ვწყვეტ წერას და უცნაურ ფიქრებში ვიძირები...