ადამიანობის ციტადელი უდრის ჰედონიზმს, აი გასაღები ამ საუკუნის ღირებულებისა. ფიქრები ისევ დელირიუმის დიფუზიურ სამყაროში, შინაგანი აბულიის მდგომარეობაში დახეტიალობს. სულ მგონია ცაიტნოტში ვარ გაჭედილი.დედამიწაზე ბევრი რამ მაინტერესებს და მრავალფეროვან ინტერესთა დიაპაზონი ელვისებურად იზრდება. სამყაროს კუნჭულებში წვდომის სურვილი საოცრად გამიმძაფრდა.
ეს ცხოვრება ტრანსით, ტონუსური დღეებით, ტოტალური სიყვარულის ბაქტერიებით არის გაჟღენთილი. ჩემში მიძინებული სულიერი ფლეგმა ისევ იღვიძებს. სად ვეძებო ტრამპლინი და საერთოდ სად გადის ცხოვრების სუბსტანციის ვექტორი?
ჩემს ჰორიზონტზე ისევ ჩნდება სპორადული ფიქრები, სკეპტიკური აზრები, არაადეკვატური ქცევის კონტურები. ისევ უცნაური კითხვები დასტრიალებენ ჩემს გონებას. რა იწვევს გულთა სინკრეტიზმს? ადამიანთა იდილიურ ორთობიოზს? უძილობის უნაზეს ყვითელ ცხენებს?
აპოკალიფსური სევდა მომაწვა. დისკრეციულად ვუდგები მოვლენებს, ადამიანებს.
ჩემს პლანეტარულ სისტემაში ვარსკვლავებიც კი აბნეულნი დახეტიალობენ. არაფერი გამოვა თუკი დეპრესიას საქსოვი ჩხირებით შეებძოლები.
მოვლენათა პერიპეტია მაბნევს.
როგორ მაღიზიანებს ჩემი მტაცებლური ეგოიზმი, რომელიც მწყობრ და შეზღუდულ ესთეტიკას აფორიაქებს.
ალბათ ცხოვრებაში რელევანტურია არეული გრძნობის პაციფიკაცია, არ უნდა მიმართო რემინისცენციას. შლეგურ მსჯელობას მძაფრი კონვულსიური მოძრაობა, აღტაცებული თვითჭვრეტა,აბსტრაქტული აზრები, მატირანიზირებელი ძალა და არაკოჰერენტულობა მოჰყვება.
და ისევ მეორე "მეს" ამოძახილი - შეეშვი ფიქრს!!!
No comments:
Post a Comment